Piaskowanie a sodowanie

Do oczyszczenia powierzchni możemy też użyć sody. Należy jednak wziąć pod uwagę że sodowanie nie jest alternatywą dla przemysłowego piaskowania dużych konstrukcji, lecz metodą mającą zastosowanie, przy oczyszczaniu powierzchni których nie można uszkodzić. Sodowanie nie jest w stanie zastąpić gruntownego oczyszczenia powierzchni stalowych i przygotowania ich pod malowanie.  Sodowanie ma zastosowanie przy oczyszczaniu miękkich metali, których faktury nie wolno zmienić czy delikatnych okładzin ceramicznych, których lica nie można zniszczyć - głównie na obiektach zabytkowych.

Przy oczyszczaniu stali oraz betonu pod nakładanie różnych powłok i reprofilację, niezbędne jest wytworzenie odpowiedniego profilu chropowatości oraz wytrzymałości podłoża na odrywanie, aby uzyskać dobrą przyczepność farby lub zapraw naprawczych.  Taki profil i usunięcie nie wystarczająco mocno związanych warstw, uzyskuje się przy zastosowaniu ścierniw o odpowiedniej twardości i skrawalności, na przykład żużlu pomiedziowego, korundu lub piasku, których twardość jest większa równa 7, w skali Mohsa. Twardość sody wynosi około 2,5. Zatem usuwanie grubych warstw rdzy z wżerów korozyjnych oraz uzyskanie odpowiedniego profilu podłoża pod malowanie, zgodnie z odpowiednimi normami,  będzie bardzo trudne, pracochłonne i powolne lub niemożliwe do uzyskania przy użyciu sody.

Należy też wziąć pod uwagę, że przy piaskowaniu i sodowaniu używa się tych samych sprężarek, pozwalających uzyskać max. ciśnienie robocze 7-10 bar i oczyszczarek przystosowanych do takich ciśnień. Z tego powodu, energia którą możemy nadać różnym ścierniwom, będzie zbliżona.

W związku z tym, efektywność oraz dokładność oczyszczenia konstrukcji pokrytych grubą warstwą farby lub mocno skorodowanych, przy użyciu ziarna o twardości 7 będzie nieporównywalnie większa od ziarna o twardości 2,5 charakteryzyjących się podobna gęstością. Przesuwa to sodowanie, w kierunku delikatnego oczyszczania wrażliwych powierzchni.

Ziarna piasku lub żużlu pomiedziowego uderzają w powierzchnię stalową z taką energią, że ulegają całkowitemu rozbiciu. Rozrywają starą farbę oraz rdzę na którą trafiają i całkowicie je usuwają. Uderzając w odsłonięty metal tworzą ostre mikrowyrwy w obrabianej powierzchni, nadając jej fakturę papieru ściernego. Dzieje się tak za sprawą wystarczająco dużej twardości ziaren. Dopiero taka powierzchnia zgodnie zasadami sztuki i odpowiednich Norm, pozwala uzyskać odpowiednią przyczepność farby, dając przy odpowiednim malowaniu wieloletnią trwałość powłok.